Muszę przyznać się od razu, że siadałam do tej notki kilka razy i wciąż miałam problem z dokładnym ułożeniem tego, co chciałabym wam opowiedzieć o Crime Fiction Here and There: Time and Space. Konferencja ta odbyła się między 13 i 15 października tego roku w Gdańsku. Dlatego zamiast opowiadać co się działo, jak i że w ogóle to fajnie było, pozwolę sobie podzielić się z wami pewną myślą, która nie daje mi spokoju od zamknięcia obrad. Czytaj dalej
Pewnego pięknego, słonecznego dnia koleżanka powiedziała, że chce dostać Śmierć. I poprosiła, żeby jej zrobić Kostuchę. Nie byle jaką, na dodatek. Taką Sandmanową. Bo przecież zrobiłam już Magneto, więc ze Śmiercią na pewno dam sobie radę! Osobiście nie byłam tego taka pewna, ale podjęłam wyzwanie. Czytaj dalej
W kwietniu pojechałam radośnie na konferencję o światach postapo do Lublina (fajne miasto, żałuję, że tak słabo je obejrzałam) z wystąpieniem dotyczącym Shannara Chronicles. Dobrym, ale raczej ameryki nigdzie nie odkryłam. Wynikło ono z mojej fascynacji tą produkcją i ogromną chęcią przebadania jej. Uważam, że to serial warty zainteresowania – tak w kwestii obejrzenia, jak i zanalizowania. W tym miejscu słyszę aż krzyk przyjaciółki z drugiego końca świata, że nie mam racji, bo to głupotka totalna. Po części ma rację. Czytaj dalej
Umówmy się – są takie filmy, które po pierwsze są ewidentnie stworzone dla dziewczynek, a po drugie ogląda się je dla aktora, a nie dla fabuły. Dla mnie oczywistą rzeczą jest, że ludzie oglądają różne rzeczy po różne cosie albo z różnych powodów. Ot, żeby popatrzeć sobie na ślicznie zbudowanych aktorów (Vin Disel), albo sięgają po produkcje, których normalnie nie lubią, ale na przykład gra tam ktoś, kogo filmografię się właśnie ogląda (Joseph Gordon-Levitt) albo występuje w nich ulubiony muzyk (Miyavi w Unbroken). Albo, o zgrozo, chcemy się odprężyć na czymś wystarczająco prostym i głupiutkim, gdy jesteśmy zestresowani (Avatar: The Last Airbender) albo chcemy zresetować mózg (50 twarzy Greya*). Czytaj dalej
No nie wierzę, przyszło kiedyś! A zatem część 2 listy tych-mniej-ambitnych seriali, przy których uwielbiam robić dosłownie wszystko, zapominając nie raz o tym, żeby je po prostu oglądać. Każdy ma takie – nie ukrywajmy. Ja się po prostu do nich przyznaję. Czytaj dalej
Ostatnie dwie konferencje – o Światach Post-Apo w Lublinie (14 i 15 kwietnia 2016) oraz Serialowa w Olsztynie (5-7 maja 2016) – uświadomiły mi chyba najbardziej ze wszystkiego, jak bardzo głupiutkie produkcje ostatnio oglądam. Choć „oglądam” to chyba trochę za dużo powiedziane, biorąc pod uwagę, jak rzadko spoglądam przy tym na ekran. Wiecie, te wszystkie czapki jakoś się robią, a do audiobooków trudno mi wrócić, poza tym nie mają tyle fajnych obrazków. No więc, co takiego właściwie oglądam? Czytaj dalej
To nie tak, że Teya pozazdrościła Kodamie czapki – raczej wzięła z niej przykład i wręczyła mi motek, prosząc o czapkę. Nie sprecyzowała, jaką, więc zdecydowałam się ponownie na Madly in Love.
