To prawda, Alan Cole nie jest tchórzem, nawet jeśli tak o sobie myśli. Nawet jeśli jego dotychczasowe doświadczenia potwierdzałyby to stwierdzenie. Trudno bowiem znaleźć w sobie odwagę, gdy przez większość życia wmawia się komuś, że jest złotą rybką winną absolutnie wszystkim klęskom tego świata.
Czytaj dalej
Jeśli będziemy rozmawiać i zacznę wam opowiadać, że ostatnio przeczytałam takiego fajnego juné, który zachwyca mnie wielce swoją historią i nigdy w życiu czegoś podobnego nie znalazłabym w yaoi, spora liczba z was nie wiedziałaby, o czym, do cholery, plotę. Ba! W okolicach początku bloga – nie wypowiedziałabym podobnego zdania, bo sama bym nie miałabym do końca pojęcia, co to takiego, czym się różni od naszego swojsko znajomego yaoi. Przyzwyczajona do korzystania z tego jakże poręcznego terminu, nieraz odnoszącego się tak do mangi, dōjinshi czy slashowych fików – niekoniecznie nawet szukałabym wiedzy czy aby na pewno to, co nazywam „yaoi” nim jest w kraju, skąd to słowo pochodzi. Jeśli pomyśleliście, że zarzucam wam tu ignoranctwo – nic z tych rzeczy. Niektóre kwestie przyjmujemy za pewnik, uczymy się ich przez używanie i obserwację od innych, zakładamy, że tak właśnie jest i idziemy dalej.
Czytaj dalej
Ojej, sierpień się skończył!
Czytaj dalej
Zacznę od prostego wyznania: uwielbiam Okazaki. To, jak rysuje, z jakich środków wyrazu korzysta oraz znaczącą estetyzację rysunku, oniryczność metafor oraz zachowanie poczucia zmienności, płynności, przepływania poszczególnych elementów graficznych oraz narracyjnych. Słowem – uwielbiam. Dlatego, gdy Hanami ogłosiło wydanie Czy chcesz zostać starą panną? (Zutto dokushin de iru tsumori?), mangi, w której Okazaki maczała paluchy, bardzo się ucieszyłam. Acz zanim ją przeczytałam, minęło więcej czasu, niż się spodziewałam.
Czytaj dalej
Proszę państwa, nastał sierpień! Ten miesiąc oznacza dla mnie sporo pracy związanej z pisaniem, więc całkiem możliwe, że na blogu nie pojawi się oprócz czytelniczego zestawienia wielkie, okrągłe nic. Ale, czas pokaże, jak bardzo będzie mi potrzebne tak zwane coś na boku (czyli blog, a co!). Przejdźmy jednak do konkretów.
Czytaj dalej
W tym roku bardzo późno wrzucam informacje dotyczące rankingu Kono BL ga yabai, ale zamiast się usprawiedliwiać, przejdę do sedna.
Czytaj dalej
Powiem krótko: nie mogłam znaleźć lepszej książki na poprawienie naprawdę złego samopoczucia oraz prześladującego mnie syndromu oszusta niż ta przygotowana przez Toma Philipsa. Ludzie. Krótka historia o tym, jak spieprzyliśmy wszystko pokazuje wyraźnie, że nasze drobne, codzienne niepowodzenia to nic przy tym, co zrobili nasi przodkowie i co zapewne zrobią kolejne pokolenia, ponieważ wcale nie uczymy się na błędach.
Czytaj dalej